GIOSUÈ CARDUCCI

Pianto Antico


L'albero a cui tendevi
la pargoletta mano,
il verde melograno
da' bei vermigli fior,

nel muto orto solingo
rinverdì tutto or ora
e giugno lo ristora
di luce e di calor.

Τu fior della mia pianta
percossa e inaridita,
tu dell'inutil vita
estremo unico fior,

sei ne la terra fredda,
sei ne la terra negra;
né il sol più ti rallegra
né ti risveglia amor.




Αρχαίος θρήνος


Το δέντρο τούτο που άπλωνες
το παιδικό σου χέρι,
τη χλοερή ροδιά
με έμορφα άνθη κινναβάρινα,

στον κήπο τον βουβό κι ερημικό
τώρα ξαναπρασίνισε όλος ο χρυσός,
κι ο Θεριστής το ξανανιώνει
με φως και ζεστασιά.

Συ άνθος του θρήνου μου
ρημαγμένο και μαραμένο,
συ της άκαρπης ζωής
έσχατο άνθος μοναδικό,

είσαι μες στην παγωμένη γη,
είσαι μες στη μαύρη γη·
μήτε ο ήλιος πιότερο σ’ ευφραίνει
μήτε σε ξυπνά η αγάπη.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος