UMBERTO SABA

La capra

Ho parlato a una capra.
Era sola sul prato, era legata.
Sazia d'erba, bagnata
dalla pioggia, belava.

Quell'uguale belato era fraterno
al mio dolore. Ed io risposi, prima
per celia, poi perché il dolore è eterno,
ha una voce e non varia.
Questa voce sentiva
gemere in una capra solitaria.

In una capra dal viso semita
sentiva querelarsi ogni altro male,
ogni altra vita.



Η κατσίκα

Μίλησα σε μια κατσίκα.
Ήτανε μόνη στο βοσκοτόπι, ήτανε δεμένη.
Xορτασμένη από το χόρτο, μουσκεμένη
απ’ τη βροχή, βέλαζε.

Αυτό το ίδιο βέλασμα ήταν αδελφικό
με τη λύπη μου. Κι εγώ απάντησα, πρώτα
γι’ αστείο, έπειτα γιατί ο πόνος είναι αιώνιος,
έχει μια φωνή και δεν αλλάζει.
Αυτή η φωνή ακουγόταν
να στενάζει σε μια κατσίκα μοναχική.

Σε μια κατσίκα με όψη σημιτική
ακουγόταν να θρηνεί κάθε άλλο κακό,
κάθε άλλη ζωή.

Απόδοση
Γιάννης Βούλτος