PAUL VERLAINE

Soleils couchants


Une aube affaiblie
Verse par les champs
La mélancolie
Des soleils couchants.
La mélancolie
Berce de doux chants
Mon coeur qui s'oublie
Aux soleils couchants.
Et d'étranges rêves,
Comme des soleils
Couchants sur les grèves,
Fantômes vermeils,
Défilent sans trêves,
Défilent, pareils
À de grands soleils
Couchants sur les grèves.



Ήλιοι που βασιλεύουν


Μιαν αυγή ξεθωριασμένη
Ρέει απ’ τους αγρούς
Η θλίψη
Από τους ήλιους που βασιλεύουν.
Η θλίψη
Βαυκαλίζει με τραγούδια ηδονικά
Την καρδιά μου που ξεχνιέται
Στους ήλιους που βασιλεύουν.
Κι από όνειρα παράξενα,
Όπως οι ήλιοι
Που βασιλεύουν στ’ ακρογιάλια,
Φάσματα ροδοκόκκινα,
Παρελαύνουν ασταμάτητα,
Παρελαύνουν, όμοια
Με μεγάλους ήλιους
Που βασιλεύουν στ’ ακρογιάλια.

Απόδοση στα ελληνικά
Γιάννης Βούλτος