STÉPHANE MALLARMÉ

Don Du Poème


Je t’apporte l’enfant d’une nuit d’Idumée!
Noire, à l’aile saignante et pâle, déplumée,
Par le verre brûlé d’aromates et d’or,
Par les carreaux glacés, hélas! mornes encor,
L’aurore se jeta sur la lampe angélique.
Palmes! et quand elle a montré cette relique
À ce père essayant un sourire ennemi,
La solitude bleue et stérile a frémi.
Ô la berceuse, avec ta fille et l’innocence
De vos pieds froids, accueille une horrible naissance:
Et ta voix rappelant viole et clavecin,
Avec le doigt fané presseras-tu le sein
Par qui coule en blancheur sibylline la femme
Pour des lèvres que l’air du vierge azur affame?



Δώρο Του Ποιήματος


Σου κομίζω το βρέφος μιας νύχτας της Ιδουμέας!
Σκοτεινή, με τα φτερά ματωμένα και πελιδνά, μαδημένα,
Μες απ’ το ποτήρι που καίγεται από τ’ αρώματα και το χρυσάφι,
Μες από τα παγωμένα τζάμια, αλίμονο! ακόμα ζοφερά,
Η αυγή ρίχνεται σ’ ένα λυχνάρι αγγελικό.
Δάφνες! κι όταν εκείνη έδειξε το λείψανο αυτό
Σε τούτον τον πατέρα δοκιμάζοντας ένα χαμόγελο εχθρικό,
Η μοναξιά γαλάζια και στέρφα αναρίγησε.
Ω! το βαυκάλημα, με την κόρη σου και την αθωότητα
Από τα παγωμένα πόδια σας, καλωσορίζει μία γέννηση φρικτή:
Και τη φωνή σου θυμίζουν βιόλα και κλειδοκύμβαλο,
Με το δάχτυλο ξερό θα πιέσεις το μαστό
Απ’ όπου χύνεται μ’ αγνότητα σιβυλλική η γυναίκα
Για χείλη που λιμοκτονούν για τον αέρα του παρθένου γαλανού;

Απόδοση στα ελληνικά
Γιάννης Βούλτος