Η ΜΠΟΓΙΑ

Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε που βρήκα τη μπογιά

Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν

Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν


Αλέξανδρος Παναγούλης
(1939 - 1976)
"Τα Ποιήματα" εκδ. Παπαζήση

Φερώνυμοι ποιητές
Είσαστε σεις που κάθε μέρα
Δικάζετε την Ποίηση
Και την καταδικάζετε
Ισόβια
Στις φυλακές της αγοράς
Εσείς οι αγοραίοι
Νομίζετε πως θα σωφρονιστεί

Γιάννης Βούλτος

6 Δεκέμβρη 2008 μ.Χ.

Μνήμες Κατοχής
Όταν απαγορευόταν
Η Κυκλοφορία
Η Ελευθερία

Τότε σκοτώναν τα παιδιά
Στα πεζοδρόμια
Οι Γερμανοί

Γιάννης Βούλτος

Αρχαιογνωσία

Αρχαία ερείπια
Ανθρώπινης μοίρας
Τα εμά εκ των σων

Γιάννης Βούλτος, Παραθήκη

ΟΞΥΜΩΡΟ

Εικονική Ζωή
αντί
Πραγματικός Θάνατος


Αλέξανδρος Φωσταίνης

Δεσμοί Χώματος, Διάττων, 2000

17 Νοέμβρη 2008 μ.Χ.

Εκεί Πολυτεχνείο
Εκεί Πολυτεχνείο

Εδώ Εμείς
Τέχνες πολλές
Κατεργαζόμαστε
ΟΙ ΠΕΝΗΤΕΣ

Γιάννης Βούλτος

Intensité

Κέρασέ με
Το ελιξίριο της άγνοιας
Ύψιστη μορφή αναστολής
Σε κήδεψα εντός μου
Νύχτες αντικατοπτρισμών
Με μάταιους πόθους
Των αισθήσεων
Προσευχές αδόκιμες
Καταφυγής

Γιάννης Βούλτος, Παραθήκη

Δημήτρης Κατσαγάνης

X

Σηκώθηκε να χορέψει,
κι ανέσυρε τους νεκρούς
που αγαπούσε.

Τζίτζικας φτερούγισε,
ανοιχτή διαθήκη στον ποιητή.
Αν ποτέ σε κλάψω τόσο,
δεν θα σ’ έχω.

Από τα "ΑΝΤΙΔΩΡΑ"

Διδαχές

Στη Φαίδρα Ζαμπαθά Παγουλάτου


Διδάχτηκα στο Νείλο
Τέχνες πλανερές
Κομίζοντας σπονδές
Και τελετές ιερές

Από θεούς δεν ωφελήθηκα
Μα οι θνητοί μ’ εκτίμησαν
Η φήμη μου κατά πολύ με πέρασε
Κι όσοι παρίσταναν τους μαθητές μου
Θαυμάζονταν για τη σιωπή τους
Πιότερο κι από τους διάσημους λογάδες

Διδάχτηκα στον Τίγρη
Λόγους πλανερούς
Κομίζοντας πυρσούς
Κι αμέτρητους κλαυθμούς

Από θεούς τίποτε δεν λογάριασα
Και οι θνητοί με τίμησαν
Τη φήμη μου κατά πολύ την πέρασα
Κι όσοι εγίναν μαθητές μου
Θαυμάζονταν για το σπαθί τους
Πιότερο κι απ’ τους διάσημους δημίους

Διδάχτηκα στον Αχέροντα
Το Λόγο
Κομίζοντας θλίψη αέναη
Και σοφία θανάτου
Θεούς δε γνώρισα
Θνητός μες τους θνητούς
Φήμη δεν ξέρω τι θα πει
Κι οι μαθητές μου
Δεν πρόκειται να θαυμαστούν
Πιότερο από κανέναν

Γιάννης Βούλτος, Παραθήκη

Δημήτρης Κάββουρας


Τα βασίλεια πεθαίνουν πριν πεθάνουν
όταν οι αητοί ξεμάθουν να πετούν
και λουφάζουν κουρασμένοι στα χαλάσματα.

Από το βιβλίο «Τοπία μνήμης Ελληνικά», Περί Τεχνών, 2007

Γιώργος Καφταντζής (1920-1998)

Νεκρέ ποιητή
Καιρών αλλοτινών
Πιάνω το βιβλίο σου
Ν’ ακούσω τη φωνή σου
Να δω τις οπτασίες σου
Ν’ αγγίξω τα ίχνη
Του αποχωρισμού σου
Να ζήσω μονάχα
Την αύρα
Τη δική σου
Των πριν από σένα
Των πριν από μένα
Τη δική μου
Την αύρα
Της ζωής
Που γεννούν τα ποιήματα

Γιάννης Βούλτος

Εγώ, ο πίθηκος
Θέλω σκουριασμένες πρόκες
σε Τίμιο ξύλο
να καρφώσω

Δημήτριος Μουζάκης

Απόσπασμα από το ποίημα "Σχέδιο Ποιητικής" της συλλογής
"Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ", εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 2006

Τούτο το ποίημα
Είναι νεκρό
Με το που γράφτηκε
Έσβησε στα χέρια μου
Τώρα
Μόνον εσένα περιμένει
Να τ' αναστήσεις

Γιάννης Βούλτος

ΜΥΡΗΣ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ 142 Μ.Κ.

«ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ, ΒΕΒΑΙΩΣ, ΠΟΥ Ο ΜΥΡΗΣ» ΗΤΑΝ
ΠΑΜΦΑΓΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ. ΕΠΙΔΙΩΚΟΝ ΤΟ
ΠΑΝΕΘΝΙΚΟΝ ΕΥΡΟΣ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ
ΧΑΡΙΛΑΟ ΕΒΓΑΛΕ ΣΤΟ ΚΛΑΡΙ (ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕΤΑ
ΘΑΝΑΤΟΝ) ΜΕ ΤΑ ΣΥΓΓΕΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΤΙ
ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ, ΤΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ, ΤΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, ΤΙ
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ, ΤΙ ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΕΣ ΡΗΤΟΡΕΙΕΣ, ΤΙ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΤΙ ΧΟΛΕΡΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ, ΤΙ ΣΤΙΧΟΙ,
ΤΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΕ ΤΟ ΚΙΛΟ, ΤΙ
ΔΙΑΦΗΜIΣΗ, ΤΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΤΙ ΔΗΜΟ-
ΣΙΕΥΣΕΙΣ, ΤΙ ΓΛΕΙΨΙΜΟ, ΤΙ ΧΡΗΜΑ. ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛ-
ΛΟΙ ΕΜΠΡΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΖΑ, ΑΠΟ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ,
ΣΕΒΑΣΜΟ Ή ΦΟΒΟ ΣΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ ΤΟΥ. ΠΕΡΑΣΕ
ΚΑΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ Ο ΜΥΡΗΣ: ΣΑΝ ΤΗ ΓΗ ΜΕ
ΤΙΡΑΝΤΕΣ ΕΓΙΝΕ ׂΗ ΜΟΝΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ
ΠΛΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΤΡΩΕΙ ΚΑΙ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ.


ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤΕΜΝΗΣ (1952 – 2006)

«ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ», Εκδόσεις Πολιτιστική, 2006

Επίγραμμα ΙΙ

Εγώ ο θεός
Σωριασμένος στην άσφαλτο

Εγώ ο άνθρωπος
Καθισμένος στο κράσπεδο

Γιάννης Βούλτος, "Παραθήκη"

Από μηχανής θνητός

Σαν καβαλάρης δίχως μοίρα
σοδιάζω στα μεσόστρατα
ξωμάχους τους ανέμους
να παίξουν με τη λησμονιά
το χάροντα στα ζάρια

Γιάννης Βούλτος

Θάλασσα νεκρή
μετρά τις κατάρες μας
το καλοκαίρι

Γιάννης Βούλτος

Τη νύχτα

Χτυπώ τις πόρτες σας τη νύχτα
Εγώ ύπνο δεν έχω
Γυρίζω στα σπίτια σας
Σκορπώ την αγρύπνια μου
Σας χτυπώ με μανία
Πόρτες αμέτρητες
Λίγοι ανοίγουν
Οι πιο πολλοί
Κοιμούνται βαθιά
Λήθαργο
Δίχως όνειρα
Όσο κι αν τους χτυπώ
Δεν ακούγεται

Όμως κάποιοι ανοίγουν
Κάποιοι που ξενυχτούν
Και βλέπουν μόνο εφιάλτες
Κι ο πιο συχνός τους
Κι ο χειρότερος
Είναι πως έρχομαι
Και τους χτυπώ
Τη νύχτα

Γιάννης Βούλτος

Κοιμάμαι
Με την πόρτα ανοιχτή
Στο πέλαγο
Το απερίγραπτο
Μια ομορφάδα
Πιότερο άγρια
Κι απ’ τα λόγια του τότε
Αγνάντι
Μια σπιθαμή
Στο νησί των τυφλών ποιητών

Και βλέπω
Τα ποιήματα
Τα επιτύμβια
Γραμμένα στο νου μου
Απ’ τα χέρια
Του αυτόχειρα

Γιάννης Βούλτος

Όταν στην Αρένα
ουρλιάζουν τα πλήθη
στη θέα των Ταύρων
Το αίμα ποτάμι
κυλάει στο Βουνό
Των όρνεων τα ράμφη
μπηγμένα στις σάρκες
Όπως προστάζει
το Κράτος κι η Βία

Στο παράθυρο

Κάδρο το παράθυρό μου
Ένας πίνακας νύχτα της πόλης
Παίζουν τα φώτα
Λευκά κίτρινα γαλάζια
Παίζουν στο νου μου
Ανταμοιβές εκεί έξω

Στο παράθυρο τζάμι διπλό
Με μονώνει
Μ’ εμποδίζει να βγω
Να μπω στον πίνακα
Στη ζωή των άλλων
Την κλειδωμένη

Γιάννης Βούλτος

Ανταμοιβή

Τότε Ποιητή
Ανταμείβεται
Η γραφή σου
Όταν μέσα της βαθιά
Διαβάζω
Την ψυχή μου

Γιάννης Βούλτος

Τυφλός

Με κοιτάζουν
Μάτια δίχως βλέμμα
Κι εγώ τυφλός
Τις διαβάσεις
Περνώ
Της ζωής
Μονάχος

Γιάννης Βούλτος (2008)

Χελιδόνια

Χελιδονοφωλιά φτιασμένη
στη φαγωμένη τσιμεντόπλακα

Φεύγουν οι άνθρωποι
Μένουν τα πουλιά
Μέχρι κι αυτά
ν’ αποδημήσουν

Γιάννης Βούλτος

Η Σκιά

Μύρισε
λιβάνι και ροδόνερο
Είπαν
πως πέρασε η σκιά του
πάλι από τούτο το κελί
Πριν απ’ το χάραμα
Πριν από κείνη
την ώρα τη στερνή

Γιάννης Βούλτος

Ξεχασμένα

Βρίσκω ξεχασμένα
στις τσέπες μου ποιήματα
Άλλοι βρίσκουν χρήματα

Γιάννης Βούλτος (2008)

Σ' ένα στιχάκι

Σαν θα χωρέσεις
όλη την οργή
σ' ένα στιχάκι
Θα γενεί στοργή
και θα βλογάει

Γιάννης Βούλτος (2008)

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

Στον Αλέξανδρο Φωσταίνη


Βρεθήκαμε απρόσμενα
Στην εξόδιο του Ποιητή
Κι ήσουνα σιωπηλός και απορημένος
«Θλιμμένος φαίνεσαι» αποφάνθηκα
«Πότε είσαι έτοιμος να το δεχτείς;»
Είπες ως και
Η ματαιότητα αιφνίδια
Σου αποκάλυψε το πρόσωπό της


Στο Γιάννη Τόλια

Βαδίσαμε την αλέα των κυπαρισσιών
Λέγοντας πότε τούτο ή το άλλο
Συνήθεις κουβέντες που λέγονται
στ’ ανάλογαΚρίσεις και κριτικές .....
Οπωσδήποτε
φιλοσοφίες εκ του ασφαλούς
Άλλωστε το πες
«ασκήσεις επί χάρτου όλα»

Στο Γιάννη Βούλτο

Είπαμε ν’ αλαφρύνουμε το όλο
μένοντας να χαζεύουμε
«οχήματα που κουβαλούν το θάνατο»
Σχεδόν λυπηθήκαμε
που είχανε γκρίζο χρώμα.....
Να ταν ο καιρός των αμαξών των
ιππήλατων οχημάτων
Με τι μεγαλοπρέπεια ο θάνατος

Θα εκινείτο…..




Υ.Γ. 12/6/2008 Αποχαιρετάται ο Ποιητής Χρίστος Λάσκαρης




© Meril - Ακροθιγώς

Το Ποίημα

Δε θα γραφτεί ποτέ
το Ποίημα
Δε θα πεθάνει ο ποιητής
από τα ίδια του τα χέρια

Γιάννης Βούλτος (2008)

Στη λήθη

Διάλεξες
του ονείρου τοκογλύφο
να δανειστείς
του φόβου βάλσαμο
Όταν τ' αστέρια ξεθωριάζανε
στο φως το πρωινό
που μας αντίκριζες

Γιάννης Βούλτος (2008)

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ

Ξημερώνει ...
Ώρα που οι εραστές,
επιστρέφουνε στο σώμα τους
τραβώντας πάνω τους την ταφόπετρα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ (1931-2008)

Σπίτι χτισμένο στα βράχια
Αντίκρυ στη θάλασσα
Εκεί ονειρεύτηκα
Να κοιτώ στο παράθυρο
Να σπάζουν τα κύματα
Τη μοναξιά μου

Γιάννης Βούλτος (2008)

Κουβέντα με το Θάνατο

Μίλησα τη νύχτα
Με το Θάνατο

- Ήρθες για μένα
- Έχεις ακόμα
Αίμα
Στα γραφτά σου

Θα ξανάρθω


Γιάννης Βούλτος (2008)

Κυριακή στο γήπεδο

Μπήκα στο κατάμεστο γήπεδο
Στην εξέδρα των επισήμων
Παντού σιωπή
Κοιτάζω τριγύρω
Οι φίλαθλοι νεκροί
Οι παίχτες σκοτωμένοι
Τριάντα χιλιάδες κουφάρια
Μόνος εγώ ζωντανός
Άρχισα να φωνάζω
Συνθήματα

Γιάννης Βούλτος (2008)

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗ

Νύχτα στις λεωφόρους και στις εθνικές οδούς

του εφιάλτη σου
Όταν οδηγώντας δε θα ανταμώνεις πια ούτε ψυχή απ’ τ’ άλλο ρεύμα
Τότε θα προβάλλουν δίπλα στα εικονοστάσια τους
Όλοι οι σκοτωμένοι κείνων των δρόμων της ασφάλτου
Καθένας με την αποκρουστική μορφή
Τη χαρισμένη από τη μοίρα του την ώρα του θανάτου
Θα σε χαιρετούν όσοι έχουν χέρια
Θα σου μιλούν όσοι έχουν πρόσωπα
Οι άλλοι που δεν τους έχει μείνει τίποτα
Θα χουν γραμμένο στο οδόστρωμα με αίμα ένα μήνυμα
Για σένα που μπορείς να το διαβάσεις
Για σένα που μπορείς να τους ακούσεις
«οι δρόμοι αυτοί θα είναι πάντα στοιχειωμένοι»
Και πάντα θ’ αντικρίζεις τους νεκρούς
Νύχτα στις λεωφόρους και στις εθνικές οδούς

του εφιάλτη σου

Γιάννης Βούλτος (2008)

Δεν κατάφερες τίποτα

Μας γύρεψες
Να μας πάρεις το αίμα
Μας έδωκες γρόσια
Να σε προσκυνούμε
Να σου τάξουμε
Έργα και ημέρες
Να προδώσουμε
Ότι όρκους κι αν κάμαμε
Να χωρίσουμε
Τη γης απ’ τα σύννεφα

Δεν κατάφερες τίποτα
Δε σου κάνει το αίμα μας
Δε μας κάνουν τα γρόσια σου
Δεν πωλείται ο θάνατος

Γιάννης Βούλτος (2007)

Σου φωνάζω
Κουράστηκα
Δε θα προφτάσουμε
Μου απαντάς
Με απάθεια
Μην πασχίζεις του κάκου
Άσε τα χρόνια
Να λιώνουν το νου

Γιάννης Βούλτος (2008)

Δίκην Δούναι

Μας κατηγόρησαν
Ενώπιον της δημοκρατίας τους
Σιωπηλοί μάρτυρες
Βλοσυροί ένορκοι
Λαλίστατοι κατήγοροι
Δεν πρόκειται να εγερθώ
Ενώπιον της δημοκρατίας σας
Η ετυμηγορία είναι γνωστή αρχαιοτάτων
Δεν αποποιηθήκαμε την ενοχή μας
Η καταδίκη μας είναι ζήτημα όχλου

Γιάννης Βούλτος "Παραθήκη"

Χαϊκού του φίλου

Φίδι ο φίλος
Φιλεύει το φαρμάκι
Φριχτό φυλαχτό

Γιάννης Βούλτος (2008)

Φωτό: Αρχείο Διονύση Βούλτου

Άστεγος

Κατέληξες άστεγος
Κι εύχεσαι
Να μη βρέξει
Στο αύριο
Μέσ’ από τους κάδους
Ακούς
Επιμνημόσυνες άριες
Σου θυμίζουν
Τη βολή την παλιά σου
Να κινάς
Αχάραγο
Να γυρίζεις
Νύχτα
Να γράφεις τα μαντάτα σου
Απ’ του κόσμου
Τα ταξίδια σου

Γιάννης Βούλτος (2007)

ΦΩΝΕΣ

Στο Γιάννη Τόλια


Για ν’ ακούσω φωνές
Που φωλιάζουνε μέσα μου
Θέλησα να σου γράψω
Τούτα τα λόγια τα λίγα
Είν’ εύκολο ν’ αφουγκραστείς
Κείνη τη στοχαστική
Που ροκανίζει τις μέρες μας
Η άλλη που κλαίει
Δεν ξέρω αν μ’ αρέσει
Μου φανερώνεται άξαφνα
Και με φαρμακώνει
Κάθε που μου μιλά
Για τ’ ανθρώπινα
Εγώ
Όμως γυρεύω τη δύσκολη
Που ψιθυρίζει κάποτε
Πριν κοιμηθώ
Και ίσα που ακούγεται

Πάντα με καλούσαν
Ψίθυροι

Γιάννης Βούλτος (2007)

ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Νοιώσε
Την ύπουλη ανάγκη μου
Ζήσε
Την άδεια χαρά μου
Πρόσταξε
Και θα γίνει το θέλημα
Του νεκρού γυρισμού

Στη θάλασσα
Έριξα το κουφάρι του
Ξεβράστηκε
Σ’ ένα ακρογιάλι ψεμάτων

Εκεί που θα συναντηθούμε
Εκεί που θα μας στήσουν ενέδρα

Γιάννης Βούλτος (2008)

ΠΑΣΧΑ

Εγώ ο Θεός
Κρεμασμένος στο δέντρο
Εγώ ο Άνθρωπος
Φιλημένος στο μάγουλο

Γιάννης Βούλτος (2008)

Φωτο: Αρχείο Διονύση Βούλτου

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

Έξι χρόνια νεκρός ο πατέρας
Τον πρώτο καιρό
Σύχναζε στον ύπνο μου
Κατόπιν αραίωσε
Φέτος έρχεται σπάνια

Στην αρχή
Κάτι μ’ ορμήνευε
Έπειτα μ’ άφησε
Να ζήσω μόνος μου
Είπε

Έτσι κάνουν οι νεκροί
Στο τέλος
Ξεχνούν τους ζωντανούς

2007 Ανέκδοτο

Γράμματα

Πάει καιρός που δεν είδα
Τον τόπο που σου ’γραφα
Εκεί που ζωγράφιζα
Τη χαρά

Είδα χτες έναν ξένο
Μίλησε
Για φόβους
Και νίκες
Μου ’πε
Μη με ρωτάς
Σαν περάσεις τα φώτα του πλήθους
Άκουσε τον αγέρα

Από τη συλλογή "Νιρβανοποιείον" (2005)

Αποκάλυψη

Απογυμνώνεστε
Παρά την προσπάθεια
Δήθεν ενάρετης καλύψεως
Σ' ένα καρναβάλι
Υπόγειας επάρκειας
Απροσπέλαστης

Από τη συλλογή "Παράλλαξις" (2004)

I focalize inside
I entomb
In pleasant reminiscences
The hate for the human paucity

Voultos 2008

Φωτο: Γιάννης Βούλτος (1990)

Των παλαιών ποιητών

Τρόμος σε πιάνει
Όταν το νοιώσεις
Έτσι νωρίς
Το ολέθριο δώρο

Κλιτή ασύστατη
Ζωή αβάσταχτη
Βλέπεις μπροστά σου
Σ’ αυτή τη στράτα

Μακριά απ’ τον κόσμο
Μακριά από πράξεις
Να ζήσεις σου πρέπει

Αυτά που νοιώθεις
Κόψε κομμάτια
Γίνου του λόγου σου
Ωτακουστής

Χωρίς το φόνο
Κάμε το πτώμα
Να τρώει την καρδιά του

Χοές ικεσίες
Στο βωμό της Ιδέας
Ιδανικός Πρωτέας
Στους χρησμούς του

Και η Ιδέα
Χαμένη στους δρόμους
Να πάρει σάρκα
Πασχίζεις

Τούτο το έργο
Τρώει σου τα σπλάχνα
Καίει σου τα νεύρα
Ξεσκίζει το νου

Διαβάστηκε στο 27ο Συμπόσιο Ποίησης (2007)

Άγγελοι στάθηκαν στις πλάτες τους
Άλογα της λησμονιάς καβάλησαν
Και κίνησαν
Έφτασαν νύχτα και χαιρέτισαν
Τόπους κρυφούς του πόνου
Εκεί που έφυγαν οι φίλοι
Εκεί που κάηκαν
Τα άλογα της λησμονιάς

Από τη συλλογή¨"Επί της οδού Εκείνοι" (1993)

Νηνεμία

Τα χείλη μας
Σταμάτησαν να παίζουν
Η ψυχή ασύγγνωστη
Ελπίδας έργο εγκόσμιο
Θα ποιήσει

Διασκευή από τη συλλογή "Η Κατακρήμνιση των Αστέρων" (1993)

«Σύνορα Επικοινωνίας» Mens Rea

ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες

με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε

για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο·

ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,

εξαφνική, ραγδαία πέφτει πάνω μας,

κι ανέτοιμους -- πού πια καιρός -- μας συνεπαίρνει.

Κ. Π. Καβάφης (1911)

Είμαστε παρόντες
Σε χώρους διάτρητους
Αναμοχλεύοντας
Αιώνιους πειρασμούς

Απόσπασμα από το ποίημα "Μηδετέρωσε" της συλλογής "Η Κατακρήμνιση των Αστέρων" (1993)

Φωτο: Γιάννης Βούλτος (1990)

Αφή

Πέντε χαλκάδες
Μας δένουν πιστάγκωνα
Χαλκεύουν
Τ' Ωραίο
Το Μεγάλο
Και τ' Αληθινό

2008 Ανέκδοτο

Με αφιέρωση

Στον Β. Β.

Αγόρασα το βιβλίο
Ενός Συγγραφέα
Πούλησε την ψυχή μου
Στον άγγελο

2008 Ανέκδοτο

ΜΙΜΗΣ ΚΩΣΤΗΡΗΣ

ΣΤΑΥΡΟΙ

Κεραίες υψώνονταν πάνω απ’ τις ταράτσες

Ένα δάσος πυκνό
μέχρι πέρα μακρυά
όσο πήγαινε το μάτι
όσο απλωνόταν η άχαρη πόλη

Σταυροί έλεγες σε απέραντο νεκροταφείο

Στις πολυκατοικίες μέσα
θαμμένοι οι ζωντανοί …

Από τη συλλογή "Της Γης τα Ουσιαστικά" (2007), εκδόσεις Χαραμάδα

Φωτο: Γιάννης Βούλτος (1990)

Πέρασαν πια

Μιλώ
Και δε με προσέχει κανείς
Μιλώ
Μιαν άλλη γλώσσα
Μια γλώσσα σκοτεινή
Ακατάληπτη
Ίσως να πέρασαν πια
Οι εποχές της ομιλίας μας

Αναφωνώ
Και κωφεύουν οι λέξεις

Κραυγάζω
Τις τύψεις μου

Σιωπώ
Και κατηγορούμαι
Για διατάραξη
Της καινής ησυχίας
Των κενών
Των κοινών

Η ησυχία τους
Πνιγέας της φωνής
Της σιωπής
Της ζωής μου

Από τη συλλογή "Οκρίβαντες και Οκλαδίες" (2007)

Άνθρωποι και μουσική

Η φωνή των ανθρώπων
Η φωνή της μουσικής τους
Η κραυγή τους
Η κραυγή της
Η σιωπή τους
Η σιωπή της

Πως άραγε θα ήταν
Αν οι άνθρωποι
Και η μουσική τους
Ένωναν
Τη φωνή
Την κραυγή
Τη σιωπή τους

Από τη συλλογή "Οκρίβαντες και Οκλαδίες" (2007)

Ορόσημα

Σε χρόνο ανήμπορο
Σημάδι ανεξίτηλο
Άυλη επαφή
Παρουσία παροδική

Ένα συννέφιασμα στο βλέμμα
Αφήνοντας τις σκέψεις παγωμένες
Να σέρνονται ολόγυμνες
Στα έγκατα του νου

Από τη συλλογή "Ολόγραμμα" (1990)

Ξελευτερία

Εκάμαμε αγοραία την ίδια την ψυχή μας κι έτσι είν’ αδύνατο να νοιώσεις φόβο. Αργά αργά, ο κατήφορος αρχίζει και μας γνέφει και τ' άγρια τα σιωπηλά λιθάρια του εμάς προσμένουν.

Θυμάσαι τότε που ήσουν κοριτσάκι στην αυλή του κρυφτού; Το μόνο που φοβόσουν τότε ήταν το φτου ξελευτερία.

Ο παιδικός σου φόβος τώρα πια είναι η μόνη μας ελπίδα

Από τη συλλογή "Παράλλαξις" (2004)

Το συμφέρον μιας άτολμης νύχτας

Μάταιη παράθεση
Φθηνών αποσπασμάτων
Εκμυστηρεύσεις των φόβων σου
Από ασίγητα βάθη

Μια εκκρεμής αδυναμία
Να σου εμπιστευτώ
Το μυστικό της ίδιας της απειθαρχίας

Δεν ξέρω
Πώς ν’ αποσπάσω το συμφέρον
Μιας άτολμης νύχτας μας

Από τη συλλογή "Παράλλαξις" (2004)

Ακαριαία

Του θέρους βράδυ
Στ' απάνεμο λιμάνι
Αρχίζω γραφή

Και τρέχω αλάργα
Προς άγνωστη δόνηση
Μιας νέας σιγής

Από τη συλλογή "Παράλλαξις" (2004)