ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Κουράστηκε
Στο σπίτι της
Στιχάκια να σκαρώνει
Και βγήκε βόλτα
Στην πλατεία.
Για κακή της τύχη
Τα παγκάκια
Τα είχαν καταλάβει
Μετανάστες
Κι έτσι της χάλασε
Η αναψυχή.
Κατόπιν κατήγγειλε
Αρμοδίως
Στο κοινό της
Το γεγονός

Κουράστηκε
Στο σπίτι του
Να γράφει
Ποιήματα μαχαίρια
Που του μπήγονταν στις σάρκες
Και βγήκε βόλτα
Στην πλατεία.
Για καλή του τύχη
Μόλις τον είδαν
Οι μετανάστες
Απ’ τα παγκάκια
Έτρεξαν πάνω του
Και του σκούπισαν τα αίματα.
Τότε αυτός
Τους χάρισε
Τα  μαχαίρια του 

Γιάννης Βούλτος

Esthète

                       

                    Στον Θοδωρή Σταθόπουλο

Έτσι αισθάνομαι

Πως πρέπει να ζήσω

Σ̉ αυτό τον τόπο

Όπου γεννήθηκε

Η αισθητική

Κι η αναισθησία

Γιάννης Βούλτος

ΑΦΗΣΤΕ

Αφήστε

Να μιλήσουν τα παιδιά

Γιατί σ’ αυτά μονάχα

Αρμόζει να μιλούν

Να πάψουμε

Εμείς οι παλαιότεροι

Γιατί χάσαμε

Τη δικιά μας τη σειρά

Όταν έπρεπε

Να μιλήσουμε

Άλλοι χάσκαμε

Κι άλλοι δαγκώναμε

Γιάννης Βούλτος

45

Σμίλευε την πέτρα

Να της δώσει

Τη μορφή της θλίψης του

Σμίλευε στα σκοτεινά

Στην πλατιά τη νύχτα

Ξημερώματα

Με το πρώτο φως

Η πέτρα

Γίνηκε άμμος

Δίπλα στο κύμα

Γιάννης Βούλτος

ΑΠΟΚΤΗΝΩΣΗ

                        κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή,

                γιατί είναι αμίλητη και προχωράει

                                    Γ. Σεφέρης

Όταν βομβαρδίζονται σχολειά

Όταν σκοτώνονται παιδιά

Και οι άνθρωποι

Τα βλέπουν αυτά

Σαν μια είδηση απλή

Συνηθισμένη καθημερνή

Στην τηλεόραση

Για ποια εγκλήματα

Για ποια κτήνη ανθρωπόμορφα

Να μιλήσουν οι δασκάλοι

Σε τούτους τους ανθρώπους

Γιάννης Βούλτος

ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΑ

Χτίζουμε

Πέτρινα ελεγεία

Για τα πρώτα θύματα

Κι ύστερα

Ανεπαίσθητα

Μπαίνουμε κι εμείς

Με τη σειρά μας

Στις τάξεις των θυτών

Γιάννης Βούλτος

Христо Ботев

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ

Ω Θεέ της Δικαιοσύνης, Θεέ μου, -

όχι, όχι εσύ του Πάνου Κόσμου,

μα εσύ μονάχα που είσαι εντός μου,

μες στη βαθιά ψυχή μου, Θεέ μου!

Όχι, όχι εσύ, που γονατίζουν

μπρος σου οι καλόγεροι, οι παπάδες,

κ’ οι αγροίκοι ορθόδοξοι, λαμπάδες

σού ανάβουν και σε θυμιατίζουν.

Όχι εσύ, βέβαια, που ’χεις πλάσει

τον άνθρωπον από πηλό,

και σκλάβο έχεις παντοτεινό

το πλάσμα σου καταδικάσει.

Όχι εσύ, βέβαια, που ’χεις χρίσει

πάπες, πατριάρχες, βασιλείς,

και στη μιζέρια δυστυχείς,

τους αδελφούς μου έχεις αφήσει.

Εσύ όχι, που στον σκλάβο λες, -

μ’ ελπίδες μόνο, ώσπου πεθαίνει,

ζώντας τον μάταιες, - να υπομένη

με νήστειες και με προσευχές.

Όχι εσύ, Κύριε των αισχρών

τυράννων και των απατεώνων,

των ηλιθίων είδωλο μόνον

κι όλων, του ανθρώπου, των εχθρών.

Μα εσύ του Λόγου Θεέ, σιμά σου

μόνο που οι σκλάβοι αναγαλιάζουν,

και που γοργά, αύριο, θα γιορτάζουν

οι λαοί, μαζί όλοι τ’ όνομά σου!

Αγάπη ζώσα, στον καθένα

να εμπνεύσεις, για τη λευτεριά, -

που, όπως μπορεί, να πολεμά

του λαού τους δήμιους ο καθένας.

Δυνάμωσε και το δικό μου

χέρι, που ο σκλάβος σαν ξεσηκωθή,

στων πολεμάρχων τη γραμμή

να βρω κ’ εγώ το θάνατό μου.

Κάμε, η φλεγόμενη καρδιά μου

μην κρυώση εδώ στην ξενιτειά,

και να μην ακουστή η λαλιά μου

σάμπως μια βοή στην ερημιά.

HRISTO BOTEV

1848 – 1876

Μετάφραση Άρης Δικταίος

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΤΟΥ Γ. Σ.

Μυριάδες φίδια

Πνίξανε τον τόπο

Και δεν υπάρχουνε πια

Γάτες τ’  Άι Νικόλα

Τούτες εδώ

Από χρόνια

Τρώνε και παχαίνουνε

Τρώνε και κοιμούνται

Ολημερίς

Πώς λοιπόν να σηκωθούνε

Τα δύσμοιρα τα ζωντανά

Να πολεμήσουνε

Τόσα φίδια

Γιάννης Βούλτος

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ

                                                                                    
Ο ειδικός φρουρός με την μηχανή του παρέσυρε και
τραυμάτισε θανάσιμα ηλικιωμένη πεζή - Από τις
τύψεις τράβηξε το υπηρεσιακό του όπλο και έδωσε
επί τόπου τέλος στη ζωή του

      Από τον ημερήσιο τύπο


Μπροστά σε τούτον
Τον Απόλυτο
Ορισμό της Τραγωδίας
Εμείς
Οι υπόλοιποι
Στέκουμε στη ζωή μας
Κακοί ηθοποιοί
Κομπάρσοι της ανάγκης
Σε μια μεγάλη
Μαύρη κωμωδία


Γιάννης Βούλτος

Ρωμέικο του ΄14 (Σ’ αυτόν τον καναπέ)

Όπως κάθε βράδυ,

Ξαπλώνεις ράθυμα

Στον καναπέ σου

Χαζεύεις

Στην τηλεόραση

Πως πέφτουν τα κορμιά

Νεκρά στους δρόμους

Σε Ουκρανίες, Βενεζουέλες

Και «στοχάζεσαι»

- Πάλι καλά

  που μ’ έχουνε

  ναρκωμένο εδώ

  σ’ αυτόν τον καναπέ

  και δε μιλώ

  και είμαι ζωντανός

  για να πεθαίνω ήσυχα

  στο σπίτι μου

  σ’ αυτόν τον καναπέ

Γιάννης Βούλτος

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΤΟΣ, ΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΜΑΡΤΥΡΙΑ PDF

Tu Fu

ΥΠΟΤΑΓΗ

Τον ποιητή Του Φου

Τον κάλεσαν να διδαχτεί εκεί που πρέπει να  διδάξει

Τον κάλεσαν να υποταχτεί στους ήδη υποταγμένους

Και κείνος τους απάντησε

-  Είμαι κι εγώ υποταγμένος

      Στην ελευθερία μου

        Που την έχω διδαχτεί

          Και είμαι ταγμένος

            Να τη διδάξω

Γιάννης Βούλτος