ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗ

Νύχτα στις λεωφόρους και στις εθνικές οδούς

του εφιάλτη σου
Όταν οδηγώντας δε θα ανταμώνεις πια ούτε ψυχή απ’ τ’ άλλο ρεύμα
Τότε θα προβάλλουν δίπλα στα εικονοστάσια τους
Όλοι οι σκοτωμένοι κείνων των δρόμων της ασφάλτου
Καθένας με την αποκρουστική μορφή
Τη χαρισμένη από τη μοίρα του την ώρα του θανάτου
Θα σε χαιρετούν όσοι έχουν χέρια
Θα σου μιλούν όσοι έχουν πρόσωπα
Οι άλλοι που δεν τους έχει μείνει τίποτα
Θα χουν γραμμένο στο οδόστρωμα με αίμα ένα μήνυμα
Για σένα που μπορείς να το διαβάσεις
Για σένα που μπορείς να τους ακούσεις
«οι δρόμοι αυτοί θα είναι πάντα στοιχειωμένοι»
Και πάντα θ’ αντικρίζεις τους νεκρούς
Νύχτα στις λεωφόρους και στις εθνικές οδούς

του εφιάλτη σου

Γιάννης Βούλτος (2008)

Δεν κατάφερες τίποτα

Μας γύρεψες
Να μας πάρεις το αίμα
Μας έδωκες γρόσια
Να σε προσκυνούμε
Να σου τάξουμε
Έργα και ημέρες
Να προδώσουμε
Ότι όρκους κι αν κάμαμε
Να χωρίσουμε
Τη γης απ’ τα σύννεφα

Δεν κατάφερες τίποτα
Δε σου κάνει το αίμα μας
Δε μας κάνουν τα γρόσια σου
Δεν πωλείται ο θάνατος

Γιάννης Βούλτος (2007)

Σου φωνάζω
Κουράστηκα
Δε θα προφτάσουμε
Μου απαντάς
Με απάθεια
Μην πασχίζεις του κάκου
Άσε τα χρόνια
Να λιώνουν το νου

Γιάννης Βούλτος (2008)

Δίκην Δούναι

Μας κατηγόρησαν
Ενώπιον της δημοκρατίας τους
Σιωπηλοί μάρτυρες
Βλοσυροί ένορκοι
Λαλίστατοι κατήγοροι
Δεν πρόκειται να εγερθώ
Ενώπιον της δημοκρατίας σας
Η ετυμηγορία είναι γνωστή αρχαιοτάτων
Δεν αποποιηθήκαμε την ενοχή μας
Η καταδίκη μας είναι ζήτημα όχλου

Γιάννης Βούλτος "Παραθήκη"

Χαϊκού του φίλου

Φίδι ο φίλος
Φιλεύει το φαρμάκι
Φριχτό φυλαχτό

Γιάννης Βούλτος (2008)

Φωτό: Αρχείο Διονύση Βούλτου

Άστεγος

Κατέληξες άστεγος
Κι εύχεσαι
Να μη βρέξει
Στο αύριο
Μέσ’ από τους κάδους
Ακούς
Επιμνημόσυνες άριες
Σου θυμίζουν
Τη βολή την παλιά σου
Να κινάς
Αχάραγο
Να γυρίζεις
Νύχτα
Να γράφεις τα μαντάτα σου
Απ’ του κόσμου
Τα ταξίδια σου

Γιάννης Βούλτος (2007)

ΦΩΝΕΣ

Στο Γιάννη Τόλια


Για ν’ ακούσω φωνές
Που φωλιάζουνε μέσα μου
Θέλησα να σου γράψω
Τούτα τα λόγια τα λίγα
Είν’ εύκολο ν’ αφουγκραστείς
Κείνη τη στοχαστική
Που ροκανίζει τις μέρες μας
Η άλλη που κλαίει
Δεν ξέρω αν μ’ αρέσει
Μου φανερώνεται άξαφνα
Και με φαρμακώνει
Κάθε που μου μιλά
Για τ’ ανθρώπινα
Εγώ
Όμως γυρεύω τη δύσκολη
Που ψιθυρίζει κάποτε
Πριν κοιμηθώ
Και ίσα που ακούγεται

Πάντα με καλούσαν
Ψίθυροι

Γιάννης Βούλτος (2007)